Lex Jutte aan het woord

Scheduling an interview with Lex Jutte, crane operator at Jan van Dam Machine Transport, is no easy task. The logistics specialist from Oudewater is busy. Yet the enthusiastic thirty-something manages to clear a gap between the companies. "You can't develop a routine at this club and that's what I like so much!"

‘Dat ben ik! Dertig jaar oud en afkomstig uit Wateringen. Ik heb een leuke vrouw en een zoontje van acht maanden. Inmiddels werk ik alweer ruim drie jaar bij Jan van Dam.’

‘Bij mijn vorige baan was de rek er op een gegeven moment uit. Het was tijd voor iets anders. Ik kwam online een vacature tegen van Jan van Dam en in eerste instantie dacht ik dat het niets voor mij zou zijn. Mijn vrouw en beste vriend waren echter wel heel enthousiast en zij haalden me over om toch te solliciteren. Het vervolg zal ik nooit meer vergeten: ik heb op woensdagavond mijn brief ingestuurd, op donderdagochtend kreeg ik een berichtje van Jan en de maandag erop was het geregeld. Het bleek aan alle kanten een schot in de roos!’

‘Geen enkele dag is hetzelfde, laten we daarmee beginnen. Wat overeenkomt is dat ik meestal vertrek vanuit Wateringen, mijn woonplaats. Eenmaal op locatie ontmoet ik mijn collega’s en maken we contact met de klant. Waar gaat het hele spektakel plaatsvinden? Zijn er nog veranderde omstandigheden? Dan ga je samen een plan maken. De ene keer is dat heel duidelijk en de andere keer zijn we best een tijdje in overleg. Als alles helder is gaan we ons ding doen. We zorgen er eerst voor dat al het hulpmateriaal gelost wordt, zoals de heftruck en spullen om de machine op z’n plek te krijgen. Daarna gaan we de kraan positioneren. De collega-chauffeur die de machine bij zich heeft, gaat alvast kleinere spullen met de heftruck op de juiste plek neerzetten, en hij zorgt ervoor dat de machine naar binnen kan. Ik regel op mijn beurt dat de kraan goed staat en dat alle benodigde materialen erin hangen. Zodra de machine aan de beurt is, rijden we de trailer vlak naast de kraan. De machine wordt vervolgens opgetakeld en op wielen gezet – op tankrolletjes of een robot-mover – zodat ‘ie naar binnen kan. Als laatste zetten we de machine op de juiste plek.’

‘Het leuke aan mijn vak is eigenlijk het kraanwerk, want ik doe de specialere klussen. Machines hebben hun zwaartepunt vaak niet precies in het midden en dat is een uitdaging.'

‘Tijdens mijn sollicitatie wist ik al dat er een nieuwe auto zou komen. Het tijdsbestek was alleen nog niet bekend. Maar inderdaad; op een gegeven moment sprak ik Jan op de zaak. Hij zei: “We zijn aan het kijken voor een nieuwe en wij hebben dit idee. Wat vind jij?”. Na een gesprek met de kraanleveranciers kwamen de tekeningen op tafel. Het was heel leuk dat ik werd betrokken in de plannen. “Wat denk jij ervan?”, vroeg Jan. Ik dacht gelijk: gaaf! We hebben even met elkaar gespard en ik heb wat dingen aangestipt die mij handig leken. Inmiddels rij ik alweer een jaar op de nieuwe truck en ik ben er helemaal aan gewend. Nu is het leuk om te kijken hoe ik het beste uit het materiaal kan halen; de auto én de kraan. Als je daarmee bezig bent, trigger je jezelf om steeds meer te leren.’

‘We komen het vaakst over de vloer bij metaalbewerkingsbedrijven, want daar gaan eigenlijk steeds grotere en zwaardere metaalbewerkingsmachines naar binnen. Ik rij met de op één na zwaarste kraan – een 200Tm kraan – en daar hebben we momenteel veel werk in. Ook werken we af en toe voor de voedingsmiddelenindustrie, maar die machines vergen veel minder capaciteit. Toch komt het voor dat we af en toe mijn truck en kraan gebruiken, omdat ik een lage Volvo FM heb met een volledig luchtgeveerd chassis en een laag opgebouwde kraan. Zo was ik laatst nog bij een patatfabriek waar ik onder een deurtje van 3,40 hoog door moest. Dat soort werk kan alleen met mijn vrachtwagen. In zo’n geval wordt de truck erop afgesteld en niet de capaciteit van de kraan.’

‘Het leuke aan mijn vak is eigenlijk het kraanwerk, want ik doe de specialere klussen. Machines hebben hun zwaartepunt vaak niet precies in het midden en dat is een uitdaging. Om bij Jan te werken dat vind ik heel interessant, want er komen elke keer nieuwe uitdagingen op me af. Als je denkt dat je het gehad hebt, dan staat de volgende uitdaging alweer voor je neus. Je kunt geen routine ontwikkelen bij dit bedrijf en dat vind ik nou juist zo leuk! Een fijn voordeel is ook dat ik overwegend in Nederland en België rij, waardoor ik na een lange dag werken lekker kan aanschuiven bij mijn gezin.’

‘Je moet tegen de afwisseling kunnen. Vandaar ook dat ik echt op mijn plek ben, want ik hou van dynamiek. Sterker nog: ik word gek als ik drie dagen achter elkaar hetzelfde werk zou moeten doen. Het wordt ook heel erg gestimuleerd om bezig te blijven met je persoonlijke ontwikkeling. Heb je ideeën waardoor het werk makkelijker of veiliger kan worden uitgevoerd? Dan willen ze die graag horen.’

'De sfeer in het team is daardoor erg goed. We werken goed samen en staan voor elkaar klaar. Al is het een onmogelijke dag, of heel laat op de avond; we gaan het toch doen met z’n allen.'

‘Heel fijn, want je voelt de betrokkenheid. Als je met iemand van de familie iets besproken hebt – leuk of minder leuk – dan komt er later in de week altijd nog iemand anders op terug. Ze willen echt weten hoe het met je gaat.’

‘Er hangt een hele leuke sfeer in dit bedrijf. Natuurlijk hebben we nu met het coronavirus te maken, maar voorheen werd er veel georganiseerd. Door de PV, of vanuit Jan zelf. Dat zorgt voor de nodige ontspanning. Even een barbecue, of gezellig met z’n allen ergens eten. De sfeer in het team is daardoor erg goed. We werken goed samen en staan voor elkaar klaar. Al is het een onmogelijke dag, of heel laat op de avond; we gaan het toch doen met z’n allen.’

‘Nog niet zo gek lang geleden moesten wij voor een bedrijf in watermanagement tanks binnenzetten in een beschermd duingebied in Katwijk. Op die locatie winnen ze water uit de duinen en die tanks moesten naar binnen. Op kantoor was het tot op de millimeter uitgerekend, want eenmaal binnen mochten de tanks met een gewicht van 7,5 ton niet meer op de oude vloer komen te staan. Wel moesten ze zestien meter ver naar binnen en twee meter de grond in. Een behoorlijke uitdaging dus, maar met mijn kraan zou het precies moeten passen. De werkvoorbereider was nog zenuwachtig aan het meten, want hij hoopte dat het gat echt groot genoeg zou zijn. Nou, het paste precies! Los van de spanning rondom de klus, was er nog een andere bijzonderheid. Toen we bezig waren de eerste tank op z’n plek te zetten, stopten er naast het gebouw een paar auto’s. Bleek het Prinses Beatrix te zijn, die een rondje door de duinen kwam rijden op haar paard. Daar hebben we nog wel even over nagepraat!’